Undarlegt verkfall

Ég er undrandi yfir verkfalli sem nú er brostið á. Kennarastéttin svokallaða krefst sífellt hærri og hærri launa og ýkir þráfaldlega miklivægi sitt í samfélaginu.

Með langvinnri og vel skipulagðri sérhagsmunabaráttu hefur kennurum tekist að koma sér á ótrúlega háan stall í samfélaginu, langt um fram það sem innstæða er fyrir. Þeir skreyta sig með prófgráðum sem kenndar eru við háskóla og nota þær sem vopn í baráttu sinni við að skara eld að sinni köku og sækja fé í almannasjóði.

Hér á árum áður til sveita var það gjarna heilsutæpt fólk, aumingjar og aðrir sem af einhverjum ástæðum gátu ekki unnið, sem fengið var til að segja börnum til, kveða að og draga til stafs. Öll munum við jú eftir Ólafi Kárasyni. Engum sögum fer af því að þetta hafi ekki gengið vel. Getum við ekki snúið aftur til þessara hátta?

Er ekki ástæða til að einhverjir sem nú þiggja örorkubætur og sinna engu starfi myndu segja ungviðinu til.